Ölüm, insanlık tarihinin en eski sorusu, en derin sessizliği ve en güçlü öğretmenidir. Her kültürde farklı ritüellerle karşılanan, kimi zaman korkuyla kimi zaman teslimiyetle anılan bu gerçeklik; hem bireysel hem toplumsal hafızamızın merkezinde yer almayı sürdürür. Ölümün kesinliği karşısında insanın çabası, anlam arayışına dönüşür. Bu arayış, dinlerin, felsefenin, edebiyatın ve sanatın temel ilham kaynaklarından biri olmuştur.
Bu sayıda ölümün yalnızca bir son değil, aynı zamanda bir başlangıç, bir ayna, bir dönüşüm imkânı olduğu düşüncesi üzerine eğiliyoruz. Modern hayatın hızında çoğu zaman üzeri örtülen, gündelik kaygıların arasına itilen bu hakikat, aslında varoluşumuzu en açık biçimde hatırlatan unsurdur. Ölümün uzak bir ihtimal değil, yaşamın doğal bir parçası olduğunu kabul etmek; bir yandan bizi faniliğimizle yüzleştirirken diğer yandan yaşamanın değerini çoğaltır.
Dergimizin bu özel dosyasında ölümün dini, felsefi, psikolojik ve edebi boyutlarını ele alan yazılara, farklı coğrafyalardan ölüm ritüellerine, kayıp ve yas tecrübelerine, ölümü anlamlandırma çabalarına yer veriyoruz. Aynı zamanda modern tıbbın ve teknolojinin ölümü hangi noktalarda dönüştürdüğü; acı, kayıp, hatırlama ve unutma gibi kavramlarla ilişkimiz de uzmanlar ve yazarlar tarafından inceleniyor.
Amacımız korkuyu ya da karanlığı çoğaltmak değil; insanın yüzyıllardır sürdürdüğü büyük soruyu yeniden düşünmeye çağırmak: Ölüm nedir ve bu kaçınılmaz son, yaşamı nasıl anlamlı kılar? Bu sayıyı hazırlarken, ölümün soğuk bir gerçeklikten ibaret olmadığını; aynı zamanda hayatı yeniden kavramamıza izin veren bir durak, bir düşünme anı olduğunu hatırlamak istedik.
Okurlarımızı, bu kadim ve kaçınılmaz hakikat üzerine birlikte düşünmeye davet ediyoruz.