Hasan adli, Istanbul Karagümrük’te büyümüs bir çocugun anlilarinin islendigi metin daha çok biyografik bir roman havasinda ilerliyor. Birinci tekil sahistan anlatilan öykü boyunca kahramanimiz muhtelif mekânlar arasinda yolculuk yaparken beri taraftan doksanli yillarin Istanbul’unu anlatiyor.
 
Cerrahi Tekkesi’nden Hattat Rakim Ilkögretim Okulu’na, Kariye Müzesi’nden Vefa Stadyumu’na uzanan seyahatlerde degismeyen tek sey Hasan’in yorulma bilmeksizin kabugunu kirma çabasi oluyor. “Ben de varim” demek istiyor Hasan, “beni de fark edin artik” Ancak kahramanimizin gayretleri bir türlü netice vermiyor. Olmuyor iste. Bir seyler hep ters gidiyor. Takimin beyni olmak isterken liberoya seçilip defansa mahkûm edilirken de büyük aski Burcu’yla evlenip, pembe panjurlu evde yasama hayali kurdugu esnada terk edilirken de yazgisina maglup oluyor. Ancak küsmüyor Hasan hiç, kaderine sövmüyor asla. Her maglubiyet sonrasinda yeni arayislara giriyor, bir gedik ariyor mütemadiyen. Otuz alti yasinda Fevzi Pasa Caddesi’nde isporta tezgâhi açtiginda dahi azminden hiçbir sey kaybetmiyor. “Bu sefer olacak” diyor. Elbette, ara sira hafakan basmiyor da degil Hasan’i. Bunaliyor bazen. Dünya olanca agirligiyla çöküyor üzerine. Böyle sey vuku buldugunda ise tasi taragi toplayip Sakiz Agaci Sehitligi’nin yolunu tutuyor Hasan. Gönenli Mehmet Efendi’yi ziyaret ediyor. Nedenini o da bilmiyor ancak çekiliyor iste oraya; Gönenli’ye, kabirlere, mezarliklara. Gidiyor ve konusuyor onlarla. Canini sikan neyse uzun uzun anlatiyor. Sonrasinda ise tekrar mücadeleye dönüyor; kabugu zorlamaya devam ediyor…